به گزارش شبکه معالم، دکتر حسین باغگلی، عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی در نشست  «آموزش تفکرگرا و پژوهش محور در علوم اسلامی» به تبیین این مبحث پرداخت و گفت: در جریان تربیت انسان آن چیزی که به عنوان اصلی ترین مزیت انسان مطرح می شود، اجازه عقلانیت و تفکر است.

وی با طرح این پرسش که تربیت چیست، پاسخ داد: تربیت عبارت است از مدیریت تحولات با هدف آدم شدن؛ آدم کسی است که عمیق بر استعدادها و توانمندی های خود شناخت داشته و آن ها را در جهت رشد خود رهبری کند.

باغگلی با بیان این که به جریان تربیت می توان دو نگاه داشت، تصریح کرد: نخستین جریان آن است که مربی در صورتی موفق است که متربی به نقطه و مسیری برسد که آن مسیر راه صحیح تلقی شود و متربی در مدتی طولانی باید این راه را ادامه دهد. مخالفان این نگاه براین باورند که آزادی مخاطب در این مسیر لحاظ نمی شود؛ در حالی که آزادی، عنصری بسیار مهم و جدی در جریان تربیت است.

وی خاطرنشان کرد: رویکرد دوم آن است که مربی می خواهد متربی خود را به سرخط انتخاب های آگاهانه و مسئولانه برساند و به نوعی متربی مسئولیت انتخاب هایی که میتواند بکند را به عهده می گیرد. در این صورت مربی مسئولیت خود را به خوبی انجام داده است، حتی اگر متربی انتخاب مخالف نظر مربی داشته باشد.

عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی با اشاره به مدل تربیتی آقای صفایی حائری گفت: انسان دو فصل زندگی دارد، فصل پیش و فصل پس از بلوغ (بلوغ معرفتی).  بلوغ معرفتی یعنی موقعیتی که فرد می تواند تمایز جدی خود را با بقیه موجوداتی که در هستی وجود دارند، درک کند و بتواند سرخط برنامه خود را به عهده گیرد.

وی افزود: با این تصور، انسان پیش از بلوغ، انسانی است که به محیطش وابسته است و کنترل برهای بیرونی آن را پیش می برند و انسان فاقد اراده آزاد است. اما انسانی که به بلوغ رسیده می تواند به خود مسلط باشد و کنترل درونی پیدا کند و به اراده ای آزد می رسد، با این مفهوم آن تصمیمی و تحولی که در زندگی او در حال رخ دادن است، شخصیتش را شکل می دهد.

 

 

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•